از زمین شاخه نئی در آمد تا کام مردمان را با شکر خویش شیرین کند

کاش نی قلم من نیز چنین شکرافشانی کند.

امید . . .

شب که جوی نقره مهتاب بیکران دشت را دریاچه می سازد

من شراع زورق اندیشه ام را می گشایم در مسیر باد

شب که آوایی نمی آید ؛ از درون خامش نیزارهای آبگیر ژرف

من امید روشنم را همچو تیغ آفتابی می سرایم شاد.

شب که می خواند کسی نومید ؛ من ز راه دور دارم چشم

با لب سوزان خورشیدی که بام خانه همسایه ام را گرم می بوسد