بهار  عاشق

روان  پرور  بود  خرم  بهاری          که  گیری  پای  سروی  دست  یاری

و  گر  یاری  نداری  لاله  رخسار     بود  یکسان  به  چشمت  لاله  و  خار

چمن  بی  همنشین  زندان  جان  است

                                                       صفای  بوستان  از  دوستان  است

غمی  در  سایه  جانان  نداری

                                          و  گر  جانان  نداری  جان  نداری

بهار  عاشقان  رخسار  یار  است

                                              که  هر  جا  نوگلی  باشد  بهار  است           (رهی معیری)