تا توانی چشم جان را باز کن          در هوای جان و دل پرواز کن

دل برد ما را به سوی ذات پاک          گر شود پاک از غبار و گرد و خاک

عشق گامی در تعالی بر وجود         آنکه بی عشق است، از عمرش چه سود!

عشق یعنی نظم در کار خدا            هرکه بد باشد، بدش باید سزا

اندکی از این نداها در دلت               گرکند جا، حل نماید مشکلت

عشق یعنی جلوه ی گل در بهار       هدیه باشد از خدا بر موی یار

می تواند هردلی دریا شود              گر در آن دل عشق حق پیدا شود!

گر بنوشد شربتی مهمان تو             کم تواند بشکند پیمان تو!


اگر تنهاترین تنها شوم، باز خدا هست!

او جانشین همه ی نداشتن هاست!

اگر تمامی خلق گرگهای گرسنه و هار شوند؛

و از آسمان هول و کینه برسرم بارد، تو مهربان آسیب ناپذیر من هستی!

ای پناهگاه ابدی!!

تصور بد شدنت، تصور یه انتهاست

حادثه ی رها شدن، تو گریه های بی صداست

اسم تو شکل پنجره ست، رو هرچی دیوار واسم

نگاه مهربون تو، پرده قلمکار واسم

شبیه تو، تو ذهن من بلندی باد رو داره

زمزمه ی شبونه نیست، حالت فریاد رو داره

شبیه تو، تو ذهن من از آسمون آبی تره

حتی از آفتاب واسه من، اسمشم آفتابی تره

صدای دل بستنمون
                           کلام تو کلام من!
شعر بلند عاشقی
                          سلام تو سلام من!

تو نمی تونی بد باشی
                                حتی اگه شکستن قلب منو بلد باشی!
تو نمی تونی بد باشی

تو . . .
 

شور عشق

با من سخن از عشق بگو

ای سراپا همه خوبی و وفا

من چو ماهی که ز دریا دور است

و شن گرم کنار ساحل، پیکرش را گور است
                                                           موج امید و وفا می خواهم      
من تو را می خواهم ای دریا

ای به ظاهر همه تندی همه خشم!

و به دل،
            گرم و آرام و پر از شور حیات!

من چو گل که به اشک شب و لبخند سحر محتاجست

به تو روشنگر جان محتاجم!