بار  الهی

من  در  کلبه  حقیرانه  خویش  چیزی  دارم
                                                            که  تو  در  عرش  کبریایی  خود  نداری

زیرا  من  خدایی  چون  تو  دارم
                                            و  تو  خدایی  چون  خود  نداری

اندوه  دوشین

دوش  چون  نیلوفر  از  غم  پیچ و تابی  داشتم
هر  نفس  چون  شمع  لرزان  اضطرابی داشتم

اشک  سیمینم به دامن  بود؛ بی سیمین تنی
چشم  بی خوابی ز  چشم  نیم خوابی داشتم

سایه  اندوه  بر  جانم  فرو  افتاده  بود
خاطری  همرنگ شب ؛ بی آفتابی  داشتم

خانه  از  سیلاب  اشکم  همچو  دریا  بود و من
خوابگه  از  موج  دریا  چون  حبابی  داشتم

نیست  ما  را  پای  رفتن  از  گرانجانی  چو  کوه
کاش  کز  فیض  اجل  عمر  شهابی  داشتم

شادی  از  ماتمسرای  خاک  می جستم؛ رهی
انتظار  چشمه ی  نوش  از  سرابی  داشتم

من  چون  گل  سرخی
                               قلبم  را  پرپر  می کنم 

چون  کبوتری
                  روحم  را  پرواز  می دهم

چون  دشنه یی
                     صدایم  را  به  بلور  آسمان  می کشم

هی!

چه کنم های سر به هوای دستان بی تدبیر تقدیر

پشت میله ها  و  ملیله های  اشرافیت

پشت  سکوت  و  پشت  دارها

پشت  عمامه ها  و  رخت  سالوس

پشت  افتراها      پشت  دیوارها

پشت  امروز  و  روز  بزرگ ؛ با  قاب  سیاه  شکسته اش

پشت  رنج؛  پشت  نه؛ پشت  ظلمت

پشت  نومیدی  سمج  خداوندان  شما

وحتی؛ وحتی  پشت  پوست  نازک  دل  عاشق  من

زیبایی  یک  تاریخ

تسلیم  می کند  بهشت  سرخ  گوشت  تنش  را

به  مردانی  که  استخوان هاشان  اجر  یک  بناست

بوسه شان  کوره  است  و  صداشان  طبل

و  پولاد  بالش  بسترشان
                 
                                    یک  پتک  است. . .

 

عشق  است . . .

باز  این  ترانه ها  را  عشق  است      رخش  سرخ  بادپا  را  عشق  است

عشق  درگیر  غروب  درد  است          باز  هم  طلوع  ما  را  عشق  است

آی  از  خانه ی  زخم  و  گریه              غربت  بغض گشا   را  عشق  است

آی  از  آب  و  هوای  بی  عشق          بادبان   ناخدا   را   عشق  است

اهل  بی مرزترین  دریا  باش               آی  اهل  همه  جا  را  عشق  است

از  غزل  باختگان  می ترسم              شعرهای  بی هوا  را  عشق  است

ای  قشنگ ترینه  سازها   آوازها         روزهای  بی عزا  را  عشق  است

تو  اسمونه  شهری  که  ستاره  برق  خنجره

                             گلدونه  خشک  و  خالی  رو  بذار  کنار  پنجره

بلکه  با  دیدنش  یه  شب     وا  بشه  چندتا  حنجره

  به  ما  که  خسته ایم  بگه  خونه  بهار  کدوم  وره

تو  شهرمون  اخ  بمیرم
                                چشم  ستاره  کور  شده

مسافر  امیدمون
                      رفته  از  اینجا  دور  شده

کاش  تو  فضای  چشممون  پیدا  بشه  یه  شاپره

به  ما  که  خسته ایم  بگه  خونه  بهار  کدوم  وره

کناره  تنگ  ماهیها          گربه  رو  نازش  می کنم

سنگ  سیاهه  حقه رو     مهره  نمازش  می کنم

اهای  فلک  که  گردنت  از  هممون  بلندتره

به  ما  که  خسته ایم  بگو  خونه  بهار  کدوم  وره