نجواها . . .

رستنی ها کم نیست
من  و  تو  کم  بودیم
                              خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم
گفتنی ها کم نیست
من  و  تو  کم  گفتیم
                              مثل هذیان دم مرگ از آغاز
                              چنین درهم و برهم گفتیم
دیدنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  دیدیم
                               بی سبب از پاییز
                               جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم
چیدنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  چیدیم
                               وقت گل دادن عشق روی دار قالی
                               بی سبب حتی ؛ پرتاب گل سرخی را ترسیدیم
خواندنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  خواندیم
                                من و تو ساده ترین شکل سرودن را
                                                                          در معبر باد
                                                                          با دهانی بسته واماندیم
من  و  تو  حق  داریم
در  شب  این  جنبش
                       نبض آدم باشیم
من  و  تو  حق  داریم
که  به  اندازه ی  ما  هم  شده
                         با  هم  باشیم

گفتنی ها  کم  نیست . . .