حرف . . .

رود قصیده بامدادی را در دلتای شب مکرر میکند

روز از آخرین نفس شب پر انتظار آغاز میشود

اینک محراب مذهب جاودانی که در آن عابد و معبود و عبادت و معبد

جلوه ای یکسان دارند: بنده پرستش خدای میکند؛ هم از آن گونه

                                                                             که خدای بنده را.
زیباترین حرفت را بگو
و هراس مدار از آن که بگویند
ترانه یی  بیهوده  میخوانید
چرا  که  ترانه  ما  ترانه  بیهودگی  نیست
چرا  که  عشق  حرفی  بیهوده  نیست
حتی  بگذار  آفتاب  نیز  برنیاید
به  خاطر  فردای  ما  اگر  بر  ماش  منتی  است
چرا  که  عشق  خود  فرداست
                      خود  همیشه است. 
نظرات 1 + ارسال نظر
شهاب شنبه 28 تیر‌ماه سال 1382 ساعت 11:32 ب.ظ

سلام...
اینجا صحیح و سالمه!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد