بهار شادی

سوی بستان شد ز نو وزان باد بهاری
بلبل با گل کرده تازه پیمان عشق و یاری
چمن ز گل خبر دهد از جمال نکویان
صبا ز دل برد محن با نسیم بهاری

می آید ز صبا بوی گل؛ جلوه کند روی گل؛ با طنازی
بخور به شادی می؛ که دور غم شد طی
به پای سرو و گل ؛ به بانگ چنگ و نی
تا یک دم فرصت داری
هستی را نبود ثمری غیر از مستی و بی خبری
طرف گلزاری؛ با گل رخساری؛ مستی کن
ساقی می ده تا گل باقی ست
                                         که ایام عمر جاویدان نیست
وفا نباشد چو خنده گل دنیا را
بهار  شادی  فرصت  دان  یارا

نجواها . . .

رستنی ها کم نیست
من  و  تو  کم  بودیم
                              خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم
گفتنی ها کم نیست
من  و  تو  کم  گفتیم
                              مثل هذیان دم مرگ از آغاز
                              چنین درهم و برهم گفتیم
دیدنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  دیدیم
                               بی سبب از پاییز
                               جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم
چیدنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  چیدیم
                               وقت گل دادن عشق روی دار قالی
                               بی سبب حتی ؛ پرتاب گل سرخی را ترسیدیم
خواندنی ها  کم  نیست
من  و  تو  کم  خواندیم
                                من و تو ساده ترین شکل سرودن را
                                                                          در معبر باد
                                                                          با دهانی بسته واماندیم
من  و  تو  حق  داریم
در  شب  این  جنبش
                       نبض آدم باشیم
من  و  تو  حق  داریم
که  به  اندازه ی  ما  هم  شده
                         با  هم  باشیم

گفتنی ها  کم  نیست . . .

کاش . . .

کاش بر ساحل رودی خاموش
عطر مرموز گیاهی بودم
چو بر آنجا گذرت می افتاد
به سراپای تو لب میسودم

کاش چون نای شبان می خواندم
به  نوای  دل  دیوانه  تو
خفته بر هودج مواج نسیم
می گذشتم ز در خانه تو

کاش چون پرتو خورشید بهار
سحر از پنجره می تابیدم
از پس پرده ی لرزان حریر
رنگ چشمان تو را می دیدم

کاش چون برگ خزان رقص مرا
نیمه شب ماه تماشا می کرد
در دل باغچه خانه تو
شور من ولوله بر پا می کرد
ناگهان چشم ترا می دیدم
خیره بر جلوه زیبایی خویش

کاش از شاخه سرسبز حیات
گل اندوه مرا میچیدی
کاش در شعر من ای مایه عمر
شعله راز مرا می دیدی

  

از زمین شاخه نئی در آمد تا کام مردمان را با شکر خویش شیرین کند

کاش نی قلم من نیز چنین شکرافشانی کند.

امید . . .

شب که جوی نقره مهتاب بیکران دشت را دریاچه می سازد

من شراع زورق اندیشه ام را می گشایم در مسیر باد

شب که آوایی نمی آید ؛ از درون خامش نیزارهای آبگیر ژرف

من امید روشنم را همچو تیغ آفتابی می سرایم شاد.

شب که می خواند کسی نومید ؛ من ز راه دور دارم چشم

با لب سوزان خورشیدی که بام خانه همسایه ام را گرم می بوسد

از دوست داشتن

امشب از آسمان دیده تو
روی شعرم ستاره می بارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم  جرقه می کارد

شعر دیوانه تب آلودم
شرمگین از شیار خواهش ها
پیکرش را دوباره می سوزد
عطش جاودان آتش ها

آری  آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیاندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا حذر کردن
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب بجای می ماند
عطر سکر آور گل یاس است

آری  آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیاندیشم
که همین دوست داشتن زیباست