تنها نبودی

ای رگهای آبیت چو بستر عشق

شراب هستی درون ساغر عشق

ای کلام آخر به دفتر عشق
                                      نوشتمت به قلبم به شکل باور عشق

سر به سجده بردن برابر عشق
                                       شدی تو اول عشق؛ شدی تو آخر عشق

چشمت به من خندید؛ عاشق تر از همیشه
                                        گفتی قلب عاشقا یه لحظه هم جدا نمیشه

اشکهای شوق تو بارون پشت شیشه
                                         گل عشق و آرزو جوونه زد میون بیشه

آری؛ تو بودی دیگر برایم
                                چون خواب و رویا نبودی

از ساحل عشق دیگر گریزان
                                 چون موج دریا نبودی

پرسیدم از تو بودی به یادم؟
                                  روزی که با ما نبودی
خندیده گفتی: من با تو بودم
                                   یک لحظه تنها نبودی!
                             

روز مبادا . . .

وقتی تو نیستی

نه هست های من

چونانکه بایدند

                             نه بایدها . . .

اما در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید امروز نیز
                    روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های من
چونانکه بایدند
                         نه بایدها . . .
هر روز بی تو
روز مباداست!!

می شود ...

می شود بهارشد، شکوفه شد، ترانه شد

چون بنفشه ها همیشه جاودانه شد

همردیف یاس ها ، اقاقیا و لاله ها

سبز شد٬ شکوفه زد٬ چو خنده بی بهانه شد

جار زد، میان برگهای پر نشاط باغ

مهربان تر از کبوتر زمانه شد

غصه را درون قصه ها قلم کشید

طرح ساده ی سرود عاشقانه شد

یک دریچه شد به سوی خنده های بی فریب

دل فریب تر ز ساز های بی ترانه شد

می شود سرود سبز سیب سرخ سرد را

گاز زد ، میان کوچه ها روانه شد

سرشک نیاز

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هواگرفته ی عشق از پی هوس نرود

چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش درین قفس نرود

نثار آه سحر می کنم سرشک نیاز
که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید
چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود!!

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر
که هر که پیش تو ره یافت بازپس نرود

می نویسم از تو . . .

می نویسم؛ می نویسم از تو
تا تن کاغذ من جا دارد

با تو از حادثه ها خواهم گفت
گریه این گریه اگر بگذارد

با تو از روز ازل خواهم  گفت
با تو از اوج غزل خواهم گفت

می نویسم همه ی هق هق تنهایی را
تا تو از هیچ؛ به آرامش دریا برسی
تا تو در همهمه همراه سکوتم باشی!
به حریم خلوت عشق؛ تو تنها برسی

می نویسم همه ی با تو نبودن ها را
تا تو از خواب مرا به با تو بودن ببری
« تا تو تکیه گاه امن خستگی ها باشی»
تا مرا باز به دیدار خود من ببری

می نویسم؛ مینویسم از تو . . .